Αχ αυτοί οι άγγελοι! Γιατί δε συστήνονται αμέσως μόλις μας γνωρίσουν;

Μας έχουν πει ότι οι άγγελοι είναι στον ουρανό, ή τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε ως παιδιά.
Το ότι υπάρχουν στη γη, γιατί δεν μας το είπε κάποιος;

Εψαχνα να βρώ να ευχαριστήσω το δικό μου άγγελο στον ουρανό κι αναζητούσα ένα σημάδι να με οδηγήσει που και ποιός είναι αυτός ο καλός άγγελος.

Ηθελα να του πω από την καρδιά μου, ότι τον ευχαριστώ πολύ που δεν με άφησε να πέσω στα δύσκολα, με σήκωσε,  μου έδωσε δύναμη, με ενέπνευσε να συνεχίσω, μου έμαθε να εκφράζω τις  αδυναμίες μου, τα συναισθήματα μου, να μη φοβάμαι να χάσω αυτά που εύκολα χάνονται, αλλά, να κερδίζω και να επιμένω γι αυτά που κανείς δε μπορεί να μου πάρει - αφού είναι βαθιά μέσα μου.

Πέρασα δύσκολα, πολύ δύσκολα κι έκανα, όπως συνήθως, φασαρία. Απελπισμένη τον αναζητούσα σε κάθε δύσκολη στιγμή - τον άγγελο μου - κι αυτός, ήταν πάντα εκεί.
Με άκουγε στωικά όταν έκλαιγα, όταν ζητούσα με το βλέμμα 'βοήθεια' - χωρίς φωνή.  Υπήρχε. Το ένιωθα. Τον ένιωθα.

Από τη μία γεμάτος κατανόηση, από την άλλη αρκετά ψύχραιμος. Δε λύγιζε στο κλάμα μου, ούτε στη θλίψη μου, έδειχνε σαν να μην επηρεάζεται συναισθηματικά.  Ομως νοιαζόταν. Για να είμαι ειλικρινής σκέφτηκα ότι ο καλός μου άγγελος ήταν πρώτου βαθμού συγγενής μου: Ο μπαμπάς μου.  Είχαμε ένα πολύ δυνατό δέσιμο, χωρίς λέξεις, αλλά, με ιδιαίτερα έντονο άγγιγμα ψυχής.

Υπήρξαν, όμως, στιγμές που αμφέβαλλα. Μονολογούσα ''δεν μπορεί ο άγγελος αυτός να είναι ο μπαμπάς μου ...''  ''...Ο μπαμπάς μου δε θα μπορούσε να μην εκδηλωθεί: θα συγκινιόταν αν με έβλεπε να καταρρακώνομαι,  εάν με έβλεπε να πέφτω.
Οσο να ναι, ήμουν το παιδί του.

Μπαμπά, δεν είσαι εσύ ο άγγελος μου; Ή εκεί πάνω είστε όλοι cool; Μήπως υπάρχει μια χορωδία αγγέλων και απλά, εσύ,  είσαι o ενορχηστρωτής;

Λίγα λόγια για τον άγγελο μου:
Του μπαμπά μου, του άρεσε μόνο η ελληνική μουσική.
Βέβαια, στη γη, τα πράγματα είναι πιο πεζά από ότι στον ουρανό.
Πιστεύω ακράδαντα πως  για το χατήρι μου θα μπορούσε να γίνει και πιό κλασσικός σε μια άλλη ζωή. Ταιριάζει με την αγάπη μας. Κι αυτή κλασσική.


Ξέρω ότι πάντα ᾽᾽μαγείρευες᾽᾽ τις καταστάσεις με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην καταλαβαίνω τι  άσχημο ή δυσάρεστο σου ή μας συμβαίνει. Δεν ήθελες να ξέρω τις δικές σου στενοχώριες, τα δικά σου άγχη και τις αγωνίες. Ήθελες μόνο να νιώθω σίγουρη κι ασφαλής. Ετσι λοιπόν, τώρα, άφησες την προσωπική σου γαλήνη και στήνεις παιχνίδια με τη ζωή μου.  Αλλάζεις τους όρους του παιχνιδιού για να κερδίσω. Ξέρεις,  δε μου αρέσει να χάνω.  Το θέμα είναι ότι βάζεις πληρωμένους παίχτες  να συμμετέχουν στο παιχνίδι κι έτσι στἠνεται η νίκη μου - για τα καλά.

Οταν εσύ έφυγες για τον ουρανό, ταξιδεύοντας για παράδεισο μεριά,   άρχισαν από νέους δασκάλους τα μαθήματα πατρικής στοργής ...χωρίς την φυσική παρουσία του πατέρα!

Ούτε που φαινόταν ποιό ρόλο παίζει ο καθένας. Ηταν τέτοια η αρμονία παιξίματος - ηχούσε στα αυτιά μου, σαν χερουβείμ. Ο ένας με βοήθησε να βρώ το χαμένο μου κουράγιο, ο άλλος με άκουγε να παραπονιέμαι και με την εξομολόγηση να μιράζω τον πόνο μου, άλλος μου έπιανε στοργικά το χέρι, ένας μου έκανε παρέα τα βράδια της απελπισίας, ο άλλος μου έδωσε δουλειά, κάποιος με έβαλε να διδάξω, κάποιος με πρότεινε για αρχηγό σε μια ομάδα ανθρώπων, κάποιος με ταξίδεψε με σκάφος σε ήρεμες θάλασσες, κάποιος, μου έδωσε χρόνο να σκεφθώ για μένα, τη ζωή μου και τις πραγματικές μου ανάγκες.

Με συμβούλεψαν, με δίδαξαν να αντέχω, να μην πανικοβάλλομαι στη μοναξιά της ψυχής μου, με έκαναν να γελάω δυνατά και να σκουντάω αλά Μενεγάκη.
Να τραγουδάω τα τραγούδια με την καρδιά - γιατί από φωνή, δεν το έχω - να βρίσκω τον εαυτό μου και να λέω μέσα μου: Ναι, η ζωή ειναι ένα αγώνας, που άλλοτε κερδίζεις και άλλοτε χάνεις, αλλά, πάντα μαθαίνεις και εφόσον έχεις την εξυπνάδα να αφεθείς στα χέρια του Θεού και των συντρόφων του, βλέπε αγγέλους, είναι απλά ένας διασκεδαστικός αγώνας  για να να περάσει η ώρα, βρε αδερφέ!

Μαθαίνουμε κανόνες, βάζουμε όρους και όρια, κάνουμε συμμαχίες, κάποιες φορές και ...απατεωνίες, κοινωνικοποιούμαστε, μαλώνουμε, γελάμε και στο τέλος βγαίνει το αποτέλεσμα. Περάσατε επιτυχώς, καλώς ή αποτύχατε. 

Εγώ όμως, θέλω να μάθω πως τους λένε τους αγγέλους μου όχι στη γη, αλλά πάνω στον ουρανό, γιατί εδώ έχουν πολύ 'κοινά ' ονόματα: Εβα, Κωνσταντίνος, Ζωή, Βαρβάρα, Βarbie, Eλένη, Μαρία, Δέσποινα, Περικλής, Λίνα, Κώστας, Ντίνα, Δημήτρης, Βιβή, Αλέξης, Μπάμπης, Στράτος, Απόστολος, Διαμαντής, Ζαφειρία, Σοφία, Στέλλα, Εύη, Ελπη, Σωτήρης, Κίμωνας, Γιώργο, ακόμα και Μήτσος, Σάκης και ....
Η σειρά είναι κάπως τυχαία.

Τους παραπάνω όταν τους γνώριζα δεν μου συστήθηκαν βάζοντας το πρόθεμα είμαι ο άγγελος - Εβα, Ο άγγελος - Χρύσα κλπ,  με άφησαν να τους γνωρίσω καλά ή να τους απορρίψω ή να αδιαφορήσω ή ακόμα και να τους πολεμήσω.

Καλοί μου άγγελοι, δεν έχετε τρόπους; Δεν ξέρετε ότι πρέπει να συστήνεστε ολοκληρωμένα όταν γνωρίζετε έναν άνθρωπο; Δεν σας έμαθε κανείς αυτούς τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς; Αν θέλετε την ανωνυμία σας, λυπάμαι θα σας τη χαλάσω γιατί εγώ είμαι άνθρωπος της επικοινωνίας και θέλω να μιλάμε σταράτα.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους. Θέλω να στείλετε πολλούς χαιρετισμούς στον αρχικατεργάρη της παρέας, τον μπαμπά μου! Πείτε του ότι είμαι η Αντιγόνη, τον κατάλαβα να είναι καλά!